این بیانیه می افزاید: «کنون ایرانیان فهیم و باشعور که هر روز با معضلات آلودگی محیط زیستی اعم از ریزگردها و آلودگی هوا روبرو هستند، به خوبی می دانند که شعار توسعه اگر با در نظر گرفتن الزامات محیط زیستی همراه نباشد حاصلی جز ویرانی و بیماری برای آنها دربر ندارد.»

در بخشی از این بیانیه، آمده است: «به راستی اگر جنگل ابر نباشد چه چیز از قاره کوچک (که به معنای وجود اقلیم های متفاوت در یک سرزمین است) باقی می ماند؟ و ما پاسخ فرزندانمان را چگونه خواهیم داد اگر چنین گنجینه ای با گذران سه میلیون سال در زمانه ما به تاراج رود؟ و با اینهمه آیا اصرار بر احداث جاده هدفی جز تامین ثروت مافیای زمین و چوب و تحقق وعده های انتخاباتی و... خواهد داشت؟»

«قاره کوچک»، لقبی است که به شهرستان شاهرود در شمال شرق استان سمنان اطلاق می شود چرا که در این شهرستان اقلیم های گوناگونی از جنگل انبوه هیرکانی تا بیابان مسطح و کم باران در کنار هم قرار گرفته اند.

در پایان این بیانیه آمده است: «پیام دبیرخانه جنگل ابر به همه ایرانیان و هموطنان اینست: به هوش باشیم و مسئولیت خطیر خود را در حفظ و حراست سرزمین گرانبهایمان ایران به هیچ عذر و بهانه ای فراموش نکنیم. خود ما مسئول آنچه هستیم که بر این آب و خاک میرود و نه هیچ کس دیگر! و به مسئولان و دولتمردان اینکه: وجدان عمومی جامعه به عدالت قضاوت می کند، تاریخ به عدالت قضاوت خواهد کرد، سوگند امانتداری را فراموش نکنید و به ما کمک کنید تا جنگل ابر این گنج گرانبها را برای خود و آیندگان حفظ کنیم.»

متن کامل این بیانیه که نسخه ای از آن نیز در اختیار سبزپرس قرار گرفته، به شرح زیر است:

بیانیه دبیرخانه مشترک جنگل ابر  در اعتراض به آغاز ساخت عملیات جاده سازی در این منطقه

جنگل ابر با ارزشترین و گرانبهاترین  میراث طبیعی استان سمنان (هفتمین استان وسیع کشور) است. یک هزارم وسعت این استان کویری، جنگل هیرکانی سه میلیون ساله ای است که 10 درصد ذخیره جهانی سرخدار را نیز در بر دارد. معجزه ای شگفت و نعمتی عظیم که اکنون در معرض آزمونی دشوار برای امانت داری و قدرشناسی قرار دارد. آزمونی که این بار نه از سوی مهندسان راه سازی بلکه توسط متولیان محیط زیست کشور طراحی شده و  یاری دوستداران طبیعت را می طلبد. سازمان محیط زیست که قرار است در مقابل واژه رشد و توسعه که به عنوان شعار جاده سازی مسئولین وزارت راه، از توسعه پایدار دفاع کند، امروز در کنار مهندسان قرار گرفته و آینده و سلامت و بقای هم میهنان و طبیعت را به عنوان اولویت دوم خود در نظر گرفته است. اما اکنون ایرانیان فهیم و باشعور که هر روز با معضلات آلودگی محیط زیستی اعم از ریزگردها و آلودگی هوا روبرو هستند، به خوبی می دانند که شعار توسعه اگر با در نظر گرفتن الزامات محیط زیستی همراه نباشد حاصلی جز ویرانی و بیماری برای آنها دربر ندارد.

بر اساس چنین رویکردی بود که تشکلهای زیست محیطی و طبیعت دوستان کشور در چند سال گذشته با تلاشی بی وقفه صدای رسای خود را به گوش مسئولان کشور و همه جهانیان رساندند که: «جاده بس است، با ارائه خیال واهی توسعه، جنگل ابر را ویران نکنید.» شاهرود با یک هزارم ترابری تهران چهار محور اصلی (دو برابر این کلان شهر) به شمال دارد و آنچه لازم است ارتقاء کیفیت این راههاست نه افزودن بر تعداد آنها. به بهای نابودی صدها هکتار جنگل بکر و بی نظیر، به بهای نابودی یک میلیون اصله درخت و نهال، به بهای جاری ساختن سیلهای ویرانگر در حوضه زرین گل و شهرهای شمال، به بهای نابودی ذخیره گاههای جهانی سرخدار، بلوط ماکرانتارا... ما جاده در جنگل ابر را نمی خواهیم.

به راستی اگر جنگل ابر نباشد چه چیز از قاره کوچک (که به معنای وجود اقلیم های متفاوت در یک سرزمین است) باقی می ماند؟ و ما پاسخ فرزندانمان را چگونه خواهیم داد اگر چنین گنجینه ای با گذران سه میلیون سال در زمانه ما به تاراج رود؟ و با اینهمه آیا اصرار بر احداث جاده هدفی جز تامین ثروت مافیای زمین و چوب و تحقق وعده های انتخاباتی و... خواهد داشت؟